Πρωτίστως όμως να ευχηθώ σε όλους τους Γονείς Χρόνια Πολλά
Όταν ήμουν μικρός περνούσα από ένα μεγάλο κτήριο και μου έκανε εντύπωση γιατί έβλεπα μόνο γέρους καθισμένους σε ένα παγκάκι , ρωτώντας τους γονείς μου τι είναι αυτό το μεγάλο κτήριο;
Εκείνοι μου απάντησαν ότι είναι το γηροκομείο και εκεί πηγαίνουν τους ανθρώπους που δεν έχουν παιδιά ή τα παιδιά
τους δεν έχουν χρόνο να τους φροντίσουν και έτσι πηγαίνουν σε αυτό το κτήριο και τους φροντίζουν άνθρωποι που είναι η δουλειά του να τους φροντίσουν .Μεγαλώνοντας λόγο της εργασίας μου πέρασα μέσα από την πόρτα και είδα αυτούς τους ανθρώπους που ζουν μέσα εκεί σε αυτό το κτήριο, άλλοι ήταν με ένα παγωμένο βλέμμα, άλλοι με ένα ζεστό χαμόγελο σαν να περίμεναν το δικό τους άνθρωπο τα παιδιά τους τα εγγόνια τους ίσως για να έρθουν να τους δουν.
Η αίσθηση μου περίεργη δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.
Αναρωτιέμαι πως γίνεται να σε εγκαταλείπει ο γιος ή η κόρη που σε φρόντισαν στις πιο μεγάλες δυσκολίες της ζωής τους που δεν πλήρωσαν τον λογαριασμό της ΔΕΗ του νερού του ΟΤΕ και σου αγόραζαν ότι ήθελες .
Είναι γεγονός πως και οι γονείς είχαν κουραστεί για 'σένα όσο δεν μπορείς να φανταστεί κανείς άλλος.
Όταν ήσουν άρρωστος ξενυχτούσαν κοντά στο κρεβάτι σου μέχρι το ξημέρωμα. Αλλά κι όταν ήσουν καλά, ενίοτε χαλούσαν τον ύπνο τους μόνο και μόνο
για να δουν αν είσαι καλά, αν αναπνέεις για να σε σκεπάσουν.
Όταν έπαιζες με την υπομονή τους, όταν τους έφερνες στα όριά τους πικραίνοντάς τους ταυτόχρονα, παρέμειναν και πάλι δίπλα σου.
Υπήρχαν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα μπορούσαν να σε «αναθέσουν» κάπου αλλού, όμως δεν το έκαναν.
Απλούστατα γιατί ποτέ δεν το σκέφτηκαν.
Γράφει ο Αλέξανδρος Μπαξεβάνης
