του Αλέξανδρου Μπαξεβάνη :Άνθρωπος, δημιούργημα του Θεού

Αγαπητοί φίλοι πολλοί από εσάς που με γνωρίζεται μου λέτε

Πότε θα δούμε άρθρο σου;

Με συγκινεί πολύ αυτό και για αυτό σας απαντώ όταν στάξει η καρδία μου μελάνι. 

Και νομίζω ότι έσταξε λίγο πάλι μελάνι .

 Στα λιγοστά άρθρα μου  προσπαθώ να γράφω  πριν πήξη το μελάνι και να ξετυλίξω αυτά που νιώθω.
Γράφω με Πόνο Ψυχής σε θέματα που η κοινωνία μας ορισμένες φορές κλείνει τα μάτια .

 Γράφω  όποτε με προστάζει η καρδιά μου , για εκείνους που περιμένουν να διαβάσουν το Άρθρο μου  ,τους οποίους και τους Ευχαριστώ που δείχνουν την αγάπη τους στο πρόσωπο μου.

 Ας μην μακρηγορούμε.
     

 Τελειώνοντας και αυτός ο  Χρόνος 2019 κάνοντας μια ανασκόπηση  όλο τον Χρόνο αυτά που έζησα γύρισα το μυαλό μου μερικούς μήνες πίσω, όταν εργάσθηκα στο
προσφυγικό με οκτάμηνη σύμβαση το οποίο με έκανε να αναθεωρήσω, να προβληματιστώ, να δω την ζωή ίσως πιο ανθρώπινα.

Ήταν 29 Ιανουαρίου 2019 όταν με ειδοποίησαν να πάω.
Η ημέρα ήταν βροχερή έξω το κρύο έτσουζε και έκαιγε από την παγωνιά το δέρμα μου . 
Περπάτησα σιγά- σιγά στον αύλιο χώρο του συγκροτήματος, το δάκρυ μου άρχισε να κυλάει,όταν αντίκρισα την πρώτη σκηνή την οποία μέσα σε αυτήν υπήρχαν στοιβαγμένες ανθρώπινες ψυχούλες .

Μικρά μωρά  μέσα στην βροχή μέσα σε λασπόνερα άκουγα τα κλάματα τους , αναστέναξα και είδα ψηλά τον ουρανό για να βρω τον Δημιουργό μας και αναρωτήθηκα Πώς ; Και Γιατί  αυτά τα Αγγελούδια να ζουν έτσι ; 

 Έκανα να γυρίσω πίσω να τρέξω και να φύγω να πω είναι ένα άσχημο, πολύ άσχημο όνειρο .

Τελικά όμως όχι δεν ήταν .

 Ήταν η σκληρή πραγματικότητα ,ήταν αυτή η πραγματικότητα που αν δεν την ζήσεις από κοντά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει.

Οι μήνες κύλησαν σιγά - σιγά πέρναγε ο καιρός έβλεπα τους κατατρεγμένους ανθρώπους, και τα μικρά αυτά αγγελούδια με τα μικρά ματάκια τους που με κοιτούσαν τρομαγμένα αναζητώντας την ελπίδα,την παρηγοριά, την ζεστασιά, την προστασία, από το κίνδυνο .

 Δεν σας κρύβω ότι ήρθαν πολλές φορές οι στιγμές που ένιωσα να φυσήξω και να βγάλω ζεστό αέρα για να ζεστάνω τα ταλαιπωρημένα  κορμάκια τους που δεν ήξεραν το μετά από ένα λεπτό τι θα γίνονταν ,το που θα καταλήξουν.

Πολλοί άνθρωποι ( Χριστιανοί και καλά....) τα αποκαλούμε με ανορθόδοξους και αντιχριστιανικούς χαρακτηρισμούς λες και είναι δημιούργημα άλλου Θεού.
Ας προσέξουμε γιατί θα λογοδοτίσουμε για αυτο 

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν έχουμε μάθει ότι όλοι άνθρωποι θα κριθούμε από Έναν Κριτή τον ίδιο τον Δημιουργό μας ,ανεξαίρετους θρησκείας εθνικότητας.

Είναι γεγονός ότι ο Θεός έπλασε μόνο δυο ανθρώπους ,και όχι πολλούς ανθρώπους ανάλογα με τις κατηγορίες εθνικότητας ή Θρησκείας, αυτό μας λέει πολλά 

Δυστυχώς φίλοι μου αναγνώστες ο άνθρωπος προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξαπατήσει τον ίδιο τον Δημιουργό Του και να γίνει εκείνος Θεός, με δικούς του νόμους ,με δικές του θεωρίες, με δικά του θέλω ,και έτσι χάνει την αληθινή ζωή να ζει τον Παράδεισο ώστε να μπει μέσα στον Παράδεισο

Ο Θεός τί έκανε λοιπόν για να μας δείξει ότι ΕΙΝΑΙ  μας παρουσιάστηκε ως άνθρωπος για να μας δείξει ότι η Βασιλεία των Ουρανών κερδίζεται με τις πράξεις μας.

Πως κερδίζεται όμως;

Αυτό το ερώτημα μας το λέει μέσα η Αγία Γραφή όταν την διαβάσουμε και την κάνουμε τρόπο ζωής μας

Σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε την Γέννηση του Χριστού αναρωτιέμαι λοιπόν πως γίνετε να γιορτάσουμε την Γέννηση του Ιησού  όταν ο Ιησούς είναι δίπλα μας,  στην πόρτα μας ο οποίος είναι μέσα στο κρύο, μέσα στην βροχή, κλαίει γιατί κάποιοι επέλεξαν να ζει σε άσχημες συνθήκες και  εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί τον βλέπουμε σαν Ξένο ; σαν να είναι κάτι από ένα άλλο Θεό πλασμένο;

 Όμως μην ξεχνάμε έχει πνοή ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπως εμάς.

 Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να πω ας δούμε σε αυτά τα παιδάκια τον Χριστό και  ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι Άνθρωποι είμαστε δημιούργημα από τον Ίδιο Θεό.

Γράφει ο Αλέξανδρος Μπαξεβάνης κάτοικος Χίου